ای آفـتـاب حُـسن به زیـبـائـیت سـلام            وی آسـمـان فـضـل به دانـائـیت سلام
در صبر شاخصی به شکیبائیـت سلام            تنها تو کـاظمی که به تنـهـائـیت سلام

هر گه غضب به قلب رئوف تو یافت دست
از آب عـفــو آتـش خـشمت فـرو نشست
ای صرف گشته عمر گران تو در نماز            دُرِّ خـداست اشک روان تو در نـمـاز
مطلـوب ایـزد است بیان تو در نمــاز            واجب بُود درود به جان تو در نـمـاز
ای جـلـوه‌هـای لـطـف خـدا دودمـان تـو
ایـن دوسـتـی سـت دوسـتـی خـانـدان تـو
تو عبد صالح و به کفت قدرت خداست            هر ادعا ز قدرت و عزّت، تو را سزاست
هارون چگونه صاحب این دعوی خطاست            کی ابر هر کجا که بباری ز مُلک ماست
قـدرت از آن توست که بر ابـر پیل وار
فرمان دهی و شیـعـۀ خود را کنی سوار
ای نبض روزگـار به کفِ با کـفایـتت            شـیـرازۀ کــتــاب شـفـاعــت ولایـتـت
شمس و قمر دو جلـوه ز نـور هدایتت            گر، مـی نـبود جـوشـش بحر عـنایتـت
تـبـلـیغ سـوء رشتۀ احـکـام مـی‌گـسـست
طـوفـان کـفـر کـشتی اسـلام می‌شکـست
بـاران ابر دست تو پایــان پذیر نیست            دریای قلب پاک تو طوفان پذیر نیست
مهر تو گوهری ست که نقصان پذیر نیست            خصم تو کافری ست که ایمان پذیر نیست
آن سان که نور عشق خدا در وجود توست
از صبح تا به ظهر، زمان سجود توست
ای کـشتـی نجات به دریـای حـادثـات            دارنـد شیعـیـان به شما چـشـم التـفـات
لب تـشنه‌ایم تـشنـۀ یک جـرعۀ فـرات            بر ما ببخـش از کـرم خویـشتن برات
در آستــان قــدس رضا نـور عـیـن تــو
دل پـر زنـد به سـوی تو و کـاظـمین تو
چون قلب مُرده از دم تو جانم آرزوست            چون خاک تشنه، قطرۀ بارانم آرزوست
سر تا به پای دردم و درمانم آرزوست            پا تا به سر نیازم و احسانـم آرزوست
بر من ببخـش آنچه کند جـودت اقـتضــا
سوگـند می‌دهم به جگر گـوشه‌ات رضا